Doorgaan naar hoofdcontent

IJdelheid, alles ist eitel

Ik herinner me vorig jaar de paaswake. Ik zat in de kerk en vroeg me af, waar gaat het nu eigenlijk om. Ik keek naar het plafond en ik zag het woord 'ijdelheid' geschreven staan op het dak van de kerk. Ik bleef staren tot het langzaam vervaagde.

Slave of her own vanity
by massamitsu
Waar voorgaande generaties opgroeiden met angst voor ijdelheid, de christelijke hoofdzonde, groeien huidige generaties op met de ijdelheid zelf  (mijn generatie zit klem daartussen in).

De definitie van ijdelheid op wikipedia luidt in eerste instantie: het verlangen beter of aantrekkelijker te zijn dan een ander (hybris of overmoed). De tweede betekenis is het latijnse vanitas wat duidt op leegheid, vergankelijkheid, zinloosheid.

Het volgende filmpje Es Ist Alles Eitel! is heftig, maar het verbeeldt de wereld waarin tieners moeten opgroeien. Het is gemaakt door jonge studenten, dus laten we er niet omheen draaien.

Mijn wereldbeeld op die leeftijd was vergelijkbaar. Niets was mooi, alles zwart, ook de toekomst. En het weinige wat mooi was, moest je verstoppen of verbergen. Als je niet mee ging, of kon, met de grijze massa en je had ergens kleur, dan moest je dat niet aan iedereen laten zien of je was het kwijt. Thuis kreeg je commentaar dat je niet 'jezelf' was en 'je niet hoefde aan te passen'. 'Jezelf' zijn betekende aantrekken wat je moeder mooi vond. Erbij horen betekende twee lacoste-poloshirts over elkaar aantrekken, goeie merchandising trouwens. Mij boeide het geen meter, maar ik begreep wel: met wat je aantrekt stel je altijd een bepaalde groep mensen tevreden, en een andere niet. Jezelf zijn is verdwijnen in de massa van 'zelven'.




Hier nog wat 17e eeuwse dichtkunst
En natuurlijk het lied Alles ist eitel
En ook mijn eerdere blogpost over ijdelheid.

Reacties