Lord of the Flies. Heer van de vliegen. Zo dacht ik toen ik moe en bezweet van het fietsen, op het bankje zat in de achtertuin, in het nazomer-namiddag-zonnetje.
Er landde een vlieg op mijn been. En toen nog twee. Negeren leek me een goede optie. Maar dat hield ik niet vol, dus af en toe wapperde ik ze weg. Steeds kwamen ze weer terug.
Het is net als met vervelende mensen dacht ik. Zinloos om je eraan te ergeren, maar af en toe kun je het toch niet laten.
Zo mijmerde ik verder over het wezen vlieg, en ik moest denken aan een blog die ik laatst tegenkwam, waarom heeft god de mug gemaakt. Die heb ik voor het gemak even teruggezocht want eigenlijk had ik die overgeslagen om de jeuk te voorkomen, die je krijgt als je dit onderwerp bezigt.
Maar muggen prikken en vliegen niet. Die kunnen dus niet zoveel kwaad - tenzij je open wonden hebt want ze komen natuurlijk wel net van de kliko.
Maar toen mijn aandacht niet meer bij vliegen was, niet bij de echte tenminste maar wel bij de theorieën daarover, krabde ik toch even. De kriebel werd echt te erg en af en toe krabben kan geen kwaad, legde ik mezelf uit. Maar minuten later voelde ik de krabbels nog, en ik weet toevallig dat je in feite je huid beschadigd als je krabt. En ik had net ook gemerkt dat als je ze wegjaagt zonder te krabben, de jeuk ook weg is. Dus behalve dat ik mezelf onnodig krabde, en zo mijn huid beschadigde, ging ik mezelf overtuigen van de juistheid van deze handeling. en ik had mezelf ook zeker geloofd, als ik er niet ineens achter kwam dat de vliegen verdwenen waren. Weg.
Want. Hun missie was geslaagd. Ik krab mezelf en vertel mezelf leugens.
Heer van de vliegen, dat slaat op Beelzebub uit de Bijbel. Als ik dat Google kom ik meteen het boek Lord of the Flies tegen, Heer van de vliegen. Dat heb ik voor mijn boekenlijst gelezen. Op nadrukkelijk advies van mijn vader. Het had een harde rode kaft, dat weet ik nog. En het sloot goed aan bij mijn ziekelijke interesse in groepsprocessen. Ziekelijk want ik begrijp nooit waarom mensen massaal de verkeerde keus maken - om er maar bij te horen. En tegelijkertijd begrijp ik het maar al te goed.
Als ik naar binnen ga om een potje te koken, sluit ik het vliegengordijn achter mij.
Er landde een vlieg op mijn been. En toen nog twee. Negeren leek me een goede optie. Maar dat hield ik niet vol, dus af en toe wapperde ik ze weg. Steeds kwamen ze weer terug.
Het is net als met vervelende mensen dacht ik. Zinloos om je eraan te ergeren, maar af en toe kun je het toch niet laten.
Maar muggen prikken en vliegen niet. Die kunnen dus niet zoveel kwaad - tenzij je open wonden hebt want ze komen natuurlijk wel net van de kliko.
Maar toen mijn aandacht niet meer bij vliegen was, niet bij de echte tenminste maar wel bij de theorieën daarover, krabde ik toch even. De kriebel werd echt te erg en af en toe krabben kan geen kwaad, legde ik mezelf uit. Maar minuten later voelde ik de krabbels nog, en ik weet toevallig dat je in feite je huid beschadigd als je krabt. En ik had net ook gemerkt dat als je ze wegjaagt zonder te krabben, de jeuk ook weg is. Dus behalve dat ik mezelf onnodig krabde, en zo mijn huid beschadigde, ging ik mezelf overtuigen van de juistheid van deze handeling. en ik had mezelf ook zeker geloofd, als ik er niet ineens achter kwam dat de vliegen verdwenen waren. Weg.
Want. Hun missie was geslaagd. Ik krab mezelf en vertel mezelf leugens.
Heer van de vliegen, dat slaat op Beelzebub uit de Bijbel. Als ik dat Google kom ik meteen het boek Lord of the Flies tegen, Heer van de vliegen. Dat heb ik voor mijn boekenlijst gelezen. Op nadrukkelijk advies van mijn vader. Het had een harde rode kaft, dat weet ik nog. En het sloot goed aan bij mijn ziekelijke interesse in groepsprocessen. Ziekelijk want ik begrijp nooit waarom mensen massaal de verkeerde keus maken - om er maar bij te horen. En tegelijkertijd begrijp ik het maar al te goed.
Als ik naar binnen ga om een potje te koken, sluit ik het vliegengordijn achter mij.