We bevinden ons weer voor een schoolkeuze. De Vrije School valt af en daarmee zijn we in het laatste jaar van de jaarfeesten, de Kerstspelen enzovoorts gekomen. Ik kijk erg op tegen een school die niets aan religie doet. Hoe lossen andere mensen dat op, behalve door religie helemaal los te laten? Er is toch een spanningsveld tussen de seculiere scholen (en zich zo gedragende katholieke scholen) en hoe je je kind op wilt voeden.
Ik las deze week dat de populariteit van de Vrije middelbare scholen toeneemt. Ik citeer uit een onderzoek naar Vrije Scholen, waar ik in een andere blog* ook over schreef:
Inmiddels heb ik begrepen dat er a) door sommige katholieken erg negatief over antroposofie (en andere andersgelovigen) gedacht wordt en b) veel katholieken hun kinderen op een Vrije School doen, deze mensen kom ik namelijk voortdurend tegen. Ik zeg niet dat we meteen een bruine homogene oecumenische brij moeten vormen met zijn allen - als, laten we zeggen, mest - , maar het zou heel fijn zijn als de diverse christelijke stromingen wat makkelijker met elkaar zouden omgaan. Ga het gesprek met elkaar aan, luister naar en leer van elkaar, en vertel waarom jou geloof zo geweldig is. Ga 'gluren bij de buren'. Op de Vrije School hebben ze geweldige jaarfeesten en geweldige muziek. Ik weet dat sommige mensen problemen hebben met een andersgelovige school, maar dat zijn vaak ook de mensen die denken dat je de rozenkrans nog op school leert. Dat klopt ook, maar dan in Ierland, waar mijn vriendin tevergeefs stad en land afgezocht naar een school waar ze de rozenkrans niet hoeven te bidden. Dat is niet gelukt, maar haar kinderen mogen wat anders doen in de tussentijd.
De vraag waar ik via de Vrije School steeds weer op uit kom, is: hoe doen katholieken dat? Ik neem niet klakkeloos alles over, dat heb ik uberhaupt afgeleerd want zo word je nooit katholiek. En laten we wel wezen, ze vieren dezelfde feesten dus het gaat in ieder geval niet aan je voorbij dat het Sint Michael of Sint Maarten is. Op een openbare school was ik denk ik gewoon in slaap gevallen. In de praktijk heeft deze school dus bijgedragen aan verdieping van ons eigen geloof, en daarnaast aan een bredere veelkleurige rijkdom van andere geloven.
Dus allemaal kleur bekennen en praten met elkaar over de rijkdom van ons geloof. Wees niet te bang voor de verschillen. Dialoog, 'door het woord', de fase van vechten zijn we nu wel voorbij toch.
Zucht... wat zou het fijn zijn als je woordeloos in elkaars ogen kon staren en elkaar gewoon begreep... hoe vermoeiend die spanning tussen gelovig en niet gelovig, vaag-gelovig (de ietsist) en concreet gelovig (alleen de ene God), protestant en katholiek, en ultra-orthodox (dromend van een katholieke enclave) en vrijzinnig ('de Bijbel gaat niet over vroeger maar over deze tijd').
Ik las deze week dat de populariteit van de Vrije middelbare scholen toeneemt. Ik citeer uit een onderzoek naar Vrije Scholen, waar ik in een andere blog* ook over schreef:
Volgens AmonsLievegoed (1988) is de Vrije school niet confessioneel gericht en open voor leerlingen van alle gezindten. Toch hebben de Vrije scholen wel degelijk een christelijk religieus karakter, dat onder meer terug te vinden is in de pedagogische waarden, doelstellingen en het ontwikkelingsbegrip vanuit de geest.
Inmiddels heb ik begrepen dat er a) door sommige katholieken erg negatief over antroposofie (en andere andersgelovigen) gedacht wordt en b) veel katholieken hun kinderen op een Vrije School doen, deze mensen kom ik namelijk voortdurend tegen. Ik zeg niet dat we meteen een bruine homogene oecumenische brij moeten vormen met zijn allen - als, laten we zeggen, mest - , maar het zou heel fijn zijn als de diverse christelijke stromingen wat makkelijker met elkaar zouden omgaan. Ga het gesprek met elkaar aan, luister naar en leer van elkaar, en vertel waarom jou geloof zo geweldig is. Ga 'gluren bij de buren'. Op de Vrije School hebben ze geweldige jaarfeesten en geweldige muziek. Ik weet dat sommige mensen problemen hebben met een andersgelovige school, maar dat zijn vaak ook de mensen die denken dat je de rozenkrans nog op school leert. Dat klopt ook, maar dan in Ierland, waar mijn vriendin tevergeefs stad en land afgezocht naar een school waar ze de rozenkrans niet hoeven te bidden. Dat is niet gelukt, maar haar kinderen mogen wat anders doen in de tussentijd.
De vraag waar ik via de Vrije School steeds weer op uit kom, is: hoe doen katholieken dat? Ik neem niet klakkeloos alles over, dat heb ik uberhaupt afgeleerd want zo word je nooit katholiek. En laten we wel wezen, ze vieren dezelfde feesten dus het gaat in ieder geval niet aan je voorbij dat het Sint Michael of Sint Maarten is. Op een openbare school was ik denk ik gewoon in slaap gevallen. In de praktijk heeft deze school dus bijgedragen aan verdieping van ons eigen geloof, en daarnaast aan een bredere veelkleurige rijkdom van andere geloven.
Dus allemaal kleur bekennen en praten met elkaar over de rijkdom van ons geloof. Wees niet te bang voor de verschillen. Dialoog, 'door het woord', de fase van vechten zijn we nu wel voorbij toch.
Zucht... wat zou het fijn zijn als je woordeloos in elkaars ogen kon staren en elkaar gewoon begreep... hoe vermoeiend die spanning tussen gelovig en niet gelovig, vaag-gelovig (de ietsist) en concreet gelovig (alleen de ene God), protestant en katholiek, en ultra-orthodox (dromend van een katholieke enclave) en vrijzinnig ('de Bijbel gaat niet over vroeger maar over deze tijd').
Je woont in het midden van het land, zie ik. Dat is jammer want in België heb je een paar goede scholen die echt beter zijn dan 'onze scholen'. Qua structuur, discipline enzo.
BeantwoordenVerwijderenMijn dochter zit op een gewone christelijke school ( gaat beter dan streng-christelijke school) Zoon op een cluster-4. Dus eigenlijk kan ik je niet helpen. Ik wens je heel veel ZEGEN op je zoektocht.